Het verhaal van Ellie Ronda begint in 2014. Nadat ze twintig kilo was afgevallen zat ze lichter, maar helaas niet lekkerder in haar vel. Wel ruimer, het voelde of haar oude jas haar te groot was geworden.
“Mensen vroegen me of ik ziek was, of waarom ik er zo vermoeid uitzag, dat vond ik verschrikkelijk. Ik begon me te schamen voor mijn huid, en daarmee voor mezelf, als ik in de spiegel keek.”
Ze zucht, en vervolgt; ‘Dat werkt door in je persoonlijkheid. Mijn blik naar buiten was veranderd, ik was blij als het winter was en ik mijn gezicht gedeeltelijk met een shawl kon bedekken. In het harde zonlicht schaamde ik me voor mijn rimpels en vermoeide trekken. ’
Deze pittige dame, met haar speelse donkerbruine kapsel, ziet er nu echter fantastisch uit voor de 51 lentes die ze telt. Hoe is dat zo gebeurd?
“Ik begon al na te denken over een facelift, maar dat durfde ik eigenlijk niet zo goed, het snijden vond ik eng. Mijn zus echter, zette me op het spoor van Instituut voor Huidverbetering Nadine Grégoire. Zij had daar al eerder de Liquid Facelift door middel van hyaluronzuur ondergaan. Ik zag bij haar een ongelooflijk verschil! Dat wilde ik ook wel, zo mooi worden zonder snijwerk. Toch wel een beetje zenuwachtig maakte ik een afspraak, maar al snel bleek dat mijn zenuwen op niets waren gebaseerd.
Vanaf het moment dat ik voet zette over de drempel van het instituut, ben ik fantastisch begeleid. De sfeer is zo goed, en Nadine zo lief en geruststellend, dat soort mensen kom je niet veel tegen. Hun deur staat ook altijd open voor elke vraag denkbaar. Ik wist meteen; hier ben ik in goede handen.”
“In het intakegesprek merkte ik al dat Nadine een veel beter oog heeft voor het totaalbeeld, terwijl ik me focuste op kleine dingetjes. Zij zag dingen in mijn gezicht die ik niet zag, hoe het evenwicht hersteld kon worden. Van de behandeling zelf heb ik niet zo veel meegekregen, mede door de verdovende crème die eerst wordt aangebracht voelde ik alleen af en toe een paar prikjes. Ik had dan ook besloten van tevoren ‘mijn verstand op nul en mijn blik op oneindig’ te houden.”
“Toen Nadine klaar was, was mijn blik niet meer op oneindig maar op mezelf in de spiegel gericht. Voor het eerst keek ik in de spiegel en dacht ‘wow! Maar echt: wow! Dat was bijzonder emotioneel voor me, heel erg. Ik zag mezelf, maar het was een hele nieuwe, verbeterde versie. Niemand zag ook dat ik wat had laten doen, alleen dat ik er niet meer vermoeid en triest uitzag.”
“Dat had een tweevoudige uitwerking; doordat ik weer met plezier naar mezelf keek, straalde ik weer! Familie en vrienden zien dat ook, en daar reageren zij weer positiever door naar mij toe. Ik heb soms nog steeds moeite te beseffen dat ik mijn gezicht niet meer hoef af te dekken, maar volop kan lachen. Daar kan ik nog steeds emotioneel van worden.
Op de vraag of ze ergens spijt van heeft antwoordt ze dan ook volmondig: “Ja! Dat ik het niet veel eerder heb laten doen! Een mooier cadeau voor jezelf kun je niet krijgen.”
